Społeczność żydowska funkcjonowała obok społeczności polskiej od wieków. Żydzi w Polsce cieszyli się swobodą wyznaniową i ekonomiczną. O Polsce mówili Polin, – co znaczy „ tu odpoczniesz”. Sytuacja zaczęła się zmieniać w okresie zaborów. W XIX wieku wśród społeczności żydowskiej pojawiły się tendencje do stworzenia odrębnego terytorialnie państwa. W książce „Poza granicą solidarności. Stosunki polsko – żydowskie 1939 – 1945” dr Ewa Kurek pisze: polskie żydostwo, jako mniejszość etniczna, w roku 1920 po raz pierwszy w dziejach sformułowało wobec Polski żądania terytorialne. Wyartykułowana w Komisji Konstytucyjnej przez Izaaka Grünbauma w imieniu Związku Posłów Narodowości Żydowskiej propozycja dotyczyła przekształcenia żydowskich dzielnic w autonomiczne prowincje, w których stosunek do Państwa Polskiego określać miały specjalne ustawy”. Wtedy w Polsce żyło najwięcej Żydów w Europie, Warszawa była pod tym względem druga po Nowym Jorku. 85% Żydów w Polsce, w chwili wybuchu II wojny światowej, stanowili Chasydzi…
W rozmowie z Krystyną Różańską Gorgolewską historię Żydów w Polsce przybliża historyk dr Ewa Kurek - znawca relacji polsko żydowskich, wielokrotnie nagradzana, w tym przez organizacje żydowskie, autorka książek, publikacji i filmów o tej tematyce.