Początki ruchu olimpijskiego w Polsce to rok 1919, choć już wcześniej Polacy brali udział w olimpiadach reprezentując kraje zaborców. W 1919 powstał Polski Komitet Olimpijski, którego celem było doprowadzenie do startu polskiej reprezentacji na igrzyskach olimpijskich w Antwerpii w 1920. Przygotowania przerwała wojna polsko-bolszewicka.
W II RP udało się powołać związki sportowe na szczeblu lokalnym i centralnym. Sport rozwijał się przede wszystkim siłami społecznymi. Wielki wkład w rozwój polskiego sportu poczyniło Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” istniejące już od czasów zaborów. Sport w II RP był nośnikiem wartości wychowawczych i kształtował postawy obywatelskie.
Profesor Wryk prześledził losy 327 olimpijczyków w czasie II wojny światowej. Ośmiu z nich zostało odznaczonych orderem Virtuti Militari, 16 otrzymało Krzyż Walecznych za walki we wrześniu 1939 roku. W Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie służyło 48 olimpijczyków. Wielu sportowców zaangażowało się w działalność konspiracyjną. Wśród nich był m.in. major Henryk „Hubal” Dobrzański, znakomity jeździec z igrzysk w Amsterdamie w 1928 roku czy biegacz Janusz Kusociński. Olimpijczycy pracowali w Biurze Informacji i Propagandy KG AK, organizowali tajne nauczanie, kolportowali prasę, pomagali ukrywać się Żydom.
Po II wojnie światowej do Polski wróciło 57 olimpijczyków. Kilku z nich do końca lat 40. przebywało w sowieckich łagrach. Po powrocie do kraju próbowali włączyć się w życie sportowe, ale nie wszystkim było dane wrócić do uprawiania swojej dyscypliny.
Program kończy archiwalne nagranie sprawozdawcy sportowego, przedwojennego pracownika Radia Poznańskiego Ludomira Budzińskiego o olimpiadzie w Berlinie w 1936 roku.
oprac. Sandra Błażejewska