Święto Niepodległości i Święty Marcin

Igo-To może Józef Melzer cukiernik, który to rozpowszechnił był Twoim praaadziadkiem? W dzisiejszej wolnej POlsce miałbyś na karku Sanepid,Straż Miejską,Urząd Skarbowy,Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i innych świętych.

Rogaliki ok! Sprzedawałem je kiedyś z kumplami 11 listopada u Św. Marcina dla potrzeb harytatywnych.
Mało kto jeszcze wtedy słyszał o certyfikatach na rogale, wyłączności do wypieku czy normom jakim rogal świętomarciński powinny odpowiadać. Szły jak przysłowiowa woda choć każdy był inny, inaczej smakował, od innej matki, ciotki czy .. siostry był.

Igo-Tyle się napisałeś i ani słowa o rogalikach-smacznego!

Rada Regencyjna 1917
12 września 1917 roku powstała Rada Regencyjna, jako władza zwierzchnia Królestwa Polskiego. Rada pomimo swoich licznych inicjatyw i wkładu w organizację szkolnictwa, administracji, sądownictwa, nie cieszyła się zbytnim uznaniem wśród społeczeństwa, ponieważ pochodziła ona z nominacji okupantów niemieckich i austriackich. Pod koniec wojny Rada Regencyjna postanowiła popracować nad swoją nadszarpniętą reputacją, publikując 7 października 1918 roku manifest do narodu polskiego, w którym regenci zanegowali swoje dotychczasowe aktywistyczne stanowisko.
Rada zaakceptowała 14 punktów prezydenta Wilsona, natomiast za swoje nadrzędne cele wyznaczyła odbudowe państwa polskiego, zwołanie Sejmu oraz utworzenie ogólnopolskiego rządu opartego na szerokiej koalicji stronnictw politycznych. Jednak zapowiedź utworzenia ogólnopolskiego rządu, stała się na tamten moment zadaniem dość trudnym, aby można byłoby go zrealizować.

Warszawa 1917
20 października w Warszawie odbył się zjazd przedstawicieli 29 stronnictw politycznych z Królestwa Polskiego i Galicji. Posłom z Wielkopolski uniemożliwiono przyjazd na obrady do Warszawy. Podczas rozmów, nie zostało osiągnięte porozumienie w sprawie utworzenia ogólnopolskiego rządu, ze względu na zbyt wygórowane ambicje różnych ugrupowań. W konsekwencji zamiast rządu, 23 października powstał endecki gabinet pod przewodnictwem Józefa Świeżyńskiego. Reprezentował on partie skupione w Międzypartyjnym Kole Politycznym, które były przeciwne współpracy z władzami okupacyjnymi. 3 listopada doszło do papierowego zamachu stanu, w wyniku którego Józef Świeżyński został zdymisjonowany. Rząd bez powiadomienia Rady wystosował odezwę do społeczeństwa polskiego o natychmiastowym utworzeniu Rządu Narodowego, który miał objąć władzę do czasu zwołania Sejmu Ustawodawczego. Administracje w Królestwie Polskim od tego momentu objął rząd pod przewodnictwem Władysława Wróblewskiego.

Lozanna 1917
Dążenia do utworzenia ośrodka polskiej władzy, przejawiały się także po za granicami ziem polskich znajdujących się pod zaborami. 15 sierpnia 1917 roku w Lozannie politycy związani z narodowa demokracją i konserwatywnym Stowarzyszeniem Polityki Realnej utworzyli Komitet Narodowy Polski. Do jego działaczy należeli: Roman Dmowski, Erazim Piltz, Maurycy Zamoyski, Ignacy Paderewski. Po przeniesieniu siedziby KNP do Paryża, został on uznany przez państwa alianckie jako instytucja reprezentująca interesy polskie na emigracji.

Austria 1918
Działania niepodległościowe, trwały również na innych terenach ziem polskich. 2 października 1918 roku w austriackiej Radzie Państwa została złożona rezolucja przez polskich posłów skupionych w Kole Polskim, w której domagano się odbudowy polskiego państwa. Zdecydowana postawa polskich posłów miała znaczący wpływ na stosunek władz austriackich wobec sprawy polskiej. Ogłoszenie manifestu przez cesarza Karola o przekształceniu Austro-Węgier w federację państw, zintensyfikowało polskie działania niepodległościowe, ponieważ widziano realną szansę na zjednoczenie Galicji z pozostałymi ziemiami państwa polskiego. 19 października powstała Rada Narodowa Księstwa Cieszyńskiego, na której czele stanął ks. Józef Londzin. Rada w swoim akcie założycielskim jednoznacznie podkreśliła fakt przynależności do ziem polskich.

Kraków i Lwów 1918
28 października 1918 roku w wyniku obrad parlamentarnych w Krakowie, utworzono Polską Komisję Likwidacyjną (PKL). Komisja stała się najwyższym organem władzy dla całego zaboru austriackiego. W skład prezydium PKL wszedł: Wincenty Witos, Ignacy Daszyński, Tadeusz Tertil. 28 października uchwalono, że ziemie zaboru austriackiego stały się częścią polskiego państwa. 31 października PKL w wyniku bezkrwawego powstania, objęła pełną władzę w Krakowie. 4 listopada w skład Komisji weszli przedstawiciele różnych opcji politycznych jak: ludowcy, konserwatyści, demokraci bezprzymiotnikowi, socjaliści, narodowi demokraci oraz ks. Józef Londzin przedstawiciel Śląska Cieszyńskiego. PKL zachowała niezależność od Rady Regencyjnej, ponieważ posłowie galicyjscy nie chcieli uznać zwierności ośrodka władzy, który nadal znajdował się pod wpływem niemieckich władz okupacyjnych.
Ośrodkiem kształtowania polskiej władzy stał się także Lwów, który z całą Małopolską znajdował się w ogniu walk polsko-ukraińskich. 1 listopada Lwów został rozdzielony linią frontu. Po obu stronach miasta kształtowały się ośrodki władzy tj.: Polski Komitet Obywatelski oraz Komitet Bezpieczeństwa i Ochrony Dobra Publicznego. Po wyparciu Ukraińców z Lwowa, doszło 25 listopada 1918 roku do połączenia obu tych instytucji i utworzono Tymczasowy Komitet Rządzący, podzielony na 12 referatów odpowiadającym ministerstwom. Znaczącą rolę w Komitecie odgrywali m.in. Ernest Adam, Edward Dubanowicz, Artur Hausner, Władysław Stesłowicz. 10 stycznia 1919 roku ośrodki krakowski i lwowski zostały połączone. W wyniku tego została powołana do życia Komisja Rządząca dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego oraz Górnej Orawy i Spiszu pod przewodnictwem Kazimierza Gałeckiego.

Poznań 1918
Państwowość polska najpóźniej zaczęła kształtować się na terenie zaboru pruskiego. 9 listopada 1918 roku ujawnił swoją działalność Centralny Komitet Obywatelski, który 14 listopada przekształcił się w Komisariat Naczelnej Rady Ludowej (NRL). Został on powołany do życia przez Wojciecha Korfantego, ks. Stanisława Adamskiego i Adama Poszwińskiego. Zadaniem NRL, było przejęcie władzy w zaborze pruskim. 3 grudnia doszło do spotkania wszystkich polskich ośrodków politycznych działających na terenie zaboru pruskiego i powołano osiemdziesięcioosobową Naczelną radę Ludową pod przewodnictwem Bolesława Krysiewicza. Parlamentarzyści wielkopolscy z dużym dystansem odnosili się do rządu centralnego w Warszawie, dlatego apelowali o utworzenie rządu koalicyjnego, w którego skład weszłyby wszystkie liczące się ugrupowania polityczne. Organem który reprezentowałby ich na zewnątrz byłby Komitet Narodowy Polski (KNP) w Paryżu, przy którym delegatem Rady, byłby Władysław Grabski.


Warszawa 1918
Pod koniec 1918 roku zrodziła się inicjatywa utworzenia ogólnopolskiego rządu. Na początku listopada w Warszawie doszło do spotkania działaczy socjalistycznych, ludowych, grup inteligenckich, podczas którego podjęto decyzję o utworzeniu centralnego ośrodka władzy państwowej. Za siedzibę rządu wybrano Lublin, ze względu na fakt iż miasto to znajdowało się na ternach faktycznie wyzwolonych, oraz w samym mieście i jego okolicy znajdowały się odziały Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). 7 listopada 1918 roku został utworzony Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod przewodnictwem Ignacego Daszyńskiego, którego poparły ugrupowania lewicowe, socjaliści z zaboru rosyjskiego – Polska Partia Socjalistyczna, i austriackiego – Polska Partia Socjalno – Demokratyczna, ludowcy z ugrupowania PSL Wyzwolenie, oraz inteligenckie Stronnictwo Niezawisłości Narodowej.
Utworzenie rządu w Lublinie wywołało ogromny sprzeciw partii centrowych i prawicowych. Wincenty Witos odmówił objęcia funkcji ministra i opuścił Lublin, uznając cały pomysł polityczny jako błąd polityczny, ze względu na dość jednostronny oraz lewicowy charakter gabinetu rządowego. Rządu Daszyńskiego nie uznały także inne ośrodki władzy na ziemiach polskich. W rezultacie rząd istniał, jednak nie był zbyt decyzyjny, a jego wpływ ograniczał się jedynie do granic administracyjnych Lublina.

Józef Piłsudski 11 listopada 1918.
Taki stan rzeczy istniał do momentu przybycia 10 listopada do Warszawy, Józefa Piłsudskiego, który opuścił wiezienie magdeburskie. Józef Piłsudski cieszył się w społeczeństwie polskim niekwestionowanym autorytetem. 11 listopada 1918 roku Rada Regencyjna powierzyła mu naczelne dowództwo nad wojskiem polskim. 14 listopada Rada uległa rozwiązaniu i przekazała pełnię władzy Piłsudskiemu. Jego władzę uznały wszystkie ośrodki zaboru austriackiego, Królestwa Polskiego, a nawet rząd lubelski.

Datę 11 listopada jako Święto Niepodległości przyjęto w okresie II Rzeczypospolitej, przede wszystkim ze względu na zbieżność tej daty z ogólnoeuropejskim świętem zakończenia I Wojny Światowej oraz podpisania tego dnia rozejmu przez Niemcy w Compiègne. Rozejmu, który de facto zakończył wojnę.
Jednocześnie jest to zbieżność dat z przyjazdem brygadiera Piłsudzkiego z więzienia w Magdeburgu do Warszawy 10 Listopada i przekazanie mu przez Radę Regencyjną władzy wojskowej i politycznej.
W związku z utrwaleniem się w II Rzeczpospolitej władzy Józefa Piłsudzkiego i jego ośrodka politycznego, właśnie ten moment został wybrany za moment przełomu.