Urodziny Kazimiery Iłłakowiczówny

Należała do najwybitniejszych postaci życia literackiego w dwudziestoleciu międzywojennym i po wojnie choć nie uważała się za zawodową poetkę. W 1965 roku mówiła w Polskim Radiu, że wiersze - w jej rozumieniu - są zapisem toczącego się życia.

Po wojnie, którą spędziła w Rumunii, zamieszkała w Poznaniu. Po dramatycznych wydarzeniach Czerwca 1956 roku, kiedy podczas starć strajkujących robotników z milicją zginęło blisko 60 osób, a ponad 650 zostało rannych, napisała wiersz "Rozstrzelano moje serce w Poznaniu". Była laureatką wielu prestiżowych nagród - między innymi Państwowej Nagrody Literackiej, nagrody paryskiej "Kultury" czy Nagrody im. Brata Alberta.

Zmarła w Poznaniu 16 lutego 1983 roku i od tego roku jest patronką nagrody za najlepszy debiut poetycki roku. Laureat otrzymuje ją w poznańskim Mieszkaniu-Pracowni Kazimiery Iłłakowiczówny.

Angażowała się też w sprawy kraju, przez dziewięć lat pełniąc funkcję osobistego sekretarza marszałka Józefa Piłsudskiego. Na kartach literatury zapisała się głównie jako poetka, choć publikowała również utwory prozatorskie, także dla dzieci i młodzieży. "Bajeczne opowieści o królewiczu La-Fi-Czaniu, o żołnierzu Soju i o dziewczynce Kio", do których okładkę zaprojektował Stanisław Ignacy Witkiewicz, skierowała do dorosłego odbiorcy. Była autorką dramatów "Rzeczy sceniczne", a także wspomnień "Niewczesne wynurzenia". Towarzysko "Iłła" była związana z grupą "Skamander", jednak jej twórczość miała odrębny i niepowtarzalny charakter. Pisała wiersze metafizyczne, łącząc w nich liryzm i nastrojowość z akcentami ironii i humoru. Była uważana za mistrzynię wiersza tonicznego.

Wydała kilkanaście tomów wierszy w tym: "Lekkomyślne serce", "Rymy dziecięce", "Obrazy imion wróżebne", a także zbiór wierszy religijnych "Ta jedna nić". Niektóre wiersze poetki nie mogły się ukazać oficjalnie za czasów PRL. Tak było między innymi z powstałym podczas II wojny światowej utworem "O Boże" dedykowanym ofiarom zbrodni katyńskiej. Był on publikowany jedynie w niskonakładowych wydawnictwach prasy podziemnej z lat 80.

Iłłakowiczówna zajmowała się też przekładami, między innymi utworów Johanna Wolfganga Goethego, Lwa Tołstoja, Andre Adyego i Emily Dickinson. Władała biegle sześcioma językami, między innymi rumuńskim i węgierskim.)