W trosce o szczęśliwe dzieciństwo

Z jakimi problemami muszą się dziś zmagać dzieci w Polsce? Z czym nie radzą sobie rodzice i wychowawcy? Kto dziś pomaga polskiej rodzinie? Czy jesteśmy wrażliwi na krzywdę najmłodszych? Chcielibyśmy, żeby każde dziecko było szczęśliwe. A to w dużej mierze zależy od zachowania najbliższych dorosłych.

Nie zawsze jednak dorośli dorastają do dzieci. Dlaczego tak się dzieje? Czy dziś trudniej niż kiedykolwiek być dobrą mamą i dobrym tatą? Kto dziś pomaga rodzinom z problemami? Czy jesteśmy jako społeczeństwo wrażliwi na krzywdę najmłodszych? Najpoważniejszy problem to ciągle przemoc wobec dzieci. - Choć zdarzeń z tym związanych jest coraz mniej, to wcale oznacza, że jest bardzo dobrze - mówi rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak.

Prawo dziecka do szczęścia, do rodziców, do miłości, do zrozumienia, do radości, ale także do rozrabiania, biegania, hałasowania, prawo do przytulenia w małych smuteczkach, pocieszenia - bo to jest mały człowiek, tak samo jak duży - z gorszymi i lepszymi dniami, czasem z ochotą do poleniuchowania a czasem z nadmierną energią. - Ta świadomość jest coraz większa, ale nie umniejsza to dziecięcych problemów - one się zmieniają - mówi Mirosława Kątna, przewodnicząca Komitetu Ochrony Praw Dziecka.

Co to znaczy być dobrym rodzicem? Oddzielić sprawy dorosłych od dziecięcych. - Ale trzeba też popatrzeć na dziecko oczami dziecka - nauczyć się odpuszczać, być wielkodusznym i przypomnieć sobie jak to było, gdy miałam tyle lat co moje dziecko dziś - mówi prof. Anna Brzezińska z Instytutu Psychologii UAM.

Czy w Polsce prawa dzieci są respektowane? Nie chodzi tylko o relacje domowe. Jak jest np. w szkole? Jak być dobrym wychowawcą, jak zauważać, że dziecko przeżywa jakiś problem? Czy zdarza się, że odsuwamy problemy dzieci na bok, mówimy, że nie mamy czasu na rozmowę, bo sami mamy swoje kłopoty - ale czy to nie powoduje narastania problemów?

Coraz więcej kłopotów dorosłych, brak czasu na te małe problemy (jak się nam wydaje) dziecięce i nieważne - sprawia, ze zaczyna nam brakować cierpliwości, łagodności, wyrozumiałości i zaczyna być nerwowo, podniesione głosy i być może pojawia się klaps. Może nawet niejeden, a to już oznacza - bicie.  Dlaczego dopuszczamy się przemocy wobec najmłodszych? Z czego to wynika?Jakie błąd wtedy popełniamy? Może nie powinniśmy dzieci karać w ogóle?

"Kiedy jesteście zmęczeni i źli, wtedy kiedy dzieci są nieznośne i wyprowadzają was z równowagi, wtedy kiedy gniewacie się i krzyczycie, wtedy, kiedy chcecie karać w uniesieniu - pamiętajcie o zalęknionym, szybko bijącym sercu dziecka" i "Dzieci nie są głupsze od dorosłych, tylko mają mniej doswiadczenia". (Janusz Korczak)

Oburzamy się, gdy ktoś bije zwierzęta - głośno w mediach o dorosłych, którzy zostali pobici, ale dopuszczamy klapsy dla dzieci? Dlaczego? Toczy się odwieczna dyskusja o bezstresowe wychowanie. Nie jest ono dobre ale z drugiej strony - czy klaps może być wychowawczy? Gdzie jest równowaga między rozpieszczaniem a wymaganiem?

Jeśli jako dorośli - rodzice, wychowawcy, nauczyciele, trenerzy - nie zauważymy w porę, że dziecko ma kłopoty, szuka pomocy, bo np. jest przemoc w domu, walka między rodzicami, złe wzorce - musimy liczyć się ze skutkami. Konsekwencje ponosi dziecko? - Dziecko to człowiek, tyle, że mały. Jak każdy ma swoje prawa - przypomina o tym Rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak.

Z badań wynika, że mimo ich w polskim prawie jest zakaz klapsów, taką formę wychowaczą nadal dopuszcza 61% badanych. W ciągu 6 lat tolerancja dla klapsów spadła o 18% - to i tak sukces - bo w Szwecji 30 lat czekali na taki spadek.