Pamięć o żołnierzach Powstania Wielkopolskiego

Przy jego grobie uroczyście ustawiono dziś tablicę z życiorysem podoficera. W swoim wojskowym życiu Stanisław Jakubowicz był sześciokrotnie ranny i wielokrotnie odznaczony. Był bardzo dzielnym człowiekiem - mówi organizator uroczystości Jarosław Dzikowski.

Stanisław Jakubowicz  urodził się 5 maja 1897 r. we wsi Ujazd (powiat Grodzisk Wlkp.), zmarł 19 maja 1972 w Poznaniu. Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim, walczył na ulicach miasta Poznania, gdzie został ranny. W lutym 1919 roku wstąpił do tworzącego się regularnego Wojska Wielkopolskiego. Przydzielony został do 6 kompanii 2 pułku Strzelców Wielkopolskich (56 pułk piechoty Wielkopolskiej). Od kwietnia 1919 walczył na froncie zachodnim (okolice Wolsztyna). W dniach 4, 5 września 1919 roku wyruszył wraz z 2 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich (56 p. p.) na front wschodni, gdzie przebywał do 6 kwietnia 1920, kiedy to kolejny raz odniósł rany. 1 listopada 1919 roku został awansowany na stopień kaprala. W maju 1920 powrócił do Bobrujska, gdzie stacjonowała jego macierzysta jednostka.

Po zakończonej wojnie polsko-bolszewickiej udał się na Górny Śląsk, gdzie walczył w Powstaniu Śląskim. Był parokrotnie ranny, w listopadzie 1920 został odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari kl. V. W 1922 r. mianowany sierżantem. W lutym tego samego roku przeniesiony do 4 kompanii 57 pułku piechoty. W dniu 24 listopada 1922 r. w Belwederze został osobiście przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego udekorowany Orderem Wojennym Virtuti Militari kl. IV (m 6) i od tego dnia zasiadał w Kapitule Orderu Virtuti Militari.

Rekonstruktorzy zapalili też znicz na grobie powstańca wielkopolskiego i obrońcy Westerplatte Zdzisława Kręgielskiego.